ка́нуть ( pf ; intr. ) 1 wégzinken 2 spóorloos verdwíjnen ка́нуть в ве́чность́ ( v. — iem.; ir. : v. ding) voor altíjd verdwíjnen; он (исче́з,; как в во́ду́ ка́нул — hij is met de nóorderzon vertrokken, hij is spóorloos (verdwenen); ка́нуть в Ле́ту ☺ — aan de vergételheid wórden prijsgegeven, in de vergételheid geráken
